” Corona? Ach dat is gewoon een griepje, een griepje waar de media op inspeelt en waardoor de angst nu regeert.”
Ik geef eerlijk toe dat dit tot voor kort ook uit mijn mond zou kunnen komen.

Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat de situatie iets genuanceerder ligt. Of nou ja, genuanceerder?
Ik ben ervan overtuigd dat ” het griepje” Corona, een crisissituatie is waaraan mensen indirect overlijden. Indirect, omdat zij misschien wel geholpen konden worden als er genoeg zorg capaciteit zou zijn.

Dus…..

Er gaan mensen dood. Niet aan een griepje, niet aan Corona, maar aan gebrek aan zorg.

“Ja in China, dat is ongeveer 10.000 kilometer hiervandaan, dat is heus heel erg, maar nu moet ik door, want anders mis ik mijn sportles.”
Een maand geleden kon dit ook nog uit mijn mond komen. (Uiteraard niet zó bot, dat zou natuurlijk niemand zeggen)

“Ja in Italië, dat is minder ver, maar je ziet het, daar heerste toch ook de zuidelijke cultuur. De overheid was te laks, en nu hebben ze problemen. Ook heel vervelend, maar nog steeds niet mijn probleem.”
Twee weken geleden kon dit dan nog uit mijn mond komen. (Ook weer uiteraard niet zó bot, dat zou niemand zeggen natuurlijk)

Toen werd het Brabant. Weliswaar onder de Rivieren, maar kwam toch al wat dichterbij. Gelukkig vierde ik geen carnaval. Ik waste wat vaker mijn handen, en keek wat eerder op bij gekuch of gesnotter.

Langzamerhand nam het virus meer en meer bezit van het dagelijkse leven, (gelukkig nog figuurlijk).
Er werden al vergaderingen afgezegd, en het was meer en meer het onderwerp van gesprek.
Vaak nog wel met een “we moeten niet bang zijn, het is maar een griepje” toon.

Toen kwam de week van dé persconferentie, een week waarin de overheid maatregelen aankondigde. Maatregelen die voor mij persoonlijk niet echt ver gingen. Geen bijeenkomsten van 100 man of vrouw? Prima, ik had niets gepland staan. Ja ik zou gaan fietsen dit weekeinde, en bij mijn ouders op bezoek.

Fietsen

Familiebezoek

De vereniging had het fietsen dan wel afgeraden, maar het is altijd zo gezellig!
Als nou niemand klachten had, en we bij de koffie gewoon wat verder uit elkaar zouden gaan zitten?

En mijn ouders zijn misschien al wel wat ouder, maar we zouden eindelijk weer een keer met de hele familie bij elkaar zijn. Waarschijnlijk zouden de neefjes wel verkouden zijn, maar ach, dat zijn baby’s toch altijd?

48 uur geleden dacht ik er nog zo over.

Totdat het besef kwam dat Nederland het nieuwe Italië aan het worden is. En dan helaas niet wat betreft het klimaat en het eten, maar wat betreft de Corona situatie.

Ik ging kortom, maar niet fietsen, en nam de tijd om de krant nog eens te lezen. Een krant waarin een interview stond met het hoofd van een IC.
Het interview sloot af met een uitspraak: “al die mensen die nu nog naar het café gaan, moeten beseffen dat ik ze straks wellicht moet vertellen dat ik hun vader/moeder/partner niet kan opnemen”

Toen was ik griepgelover af.

We kunnen als maatschappij twee dingen doen. Precies doen wat de overheid ons op dit moment opdraagt, of een stapje meer en de sociale contacten even écht tot een minimum beperken.
Dat is jammer van de kaas met worst die je dan mist op een verjaardag, of jammer van de gemiste training op de sportschool, maar gezondheid gaat voor.