Ook al wordt ik fluitend ingehaald door én een zevenjarig jochie, én een 71 jarige opa, toch vind ik dat mountainbiken stiekem nog best leuk. Zo leuk dat ik zelfs trouw (behalve als het regent) verschijn op de wekelijkse “MTB training”. Om vervolgens de trainer te laten inzien dat die zogenaamde instap oefeningen nog vrij moeilijk zijn. Voor mij.
Ik ben in ieder geval aardig bekend met mijn fiets, en alles eromheen. De wekelijkse MTB ritjes worden al bijna op de automatische piloot verricht.
Aangezien goede voornemens heel erg 2015 zijn, ben ik voor 2016 op zoek gegaan naar een Doel. Ik wou iets Groots bereiken.
Vol goede moed pakte ik de SMART uitleg erbij, en ging daarom op zoek naar een Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en tot slot Tijdsgebonden doel.
Ik koop dan nog wel roze gympen, ik luister dan nog wel Kinderen voor Kinderen, de waarheid is toch dat ik (net als iedereen) ouder wordt. En ouderdom komt met gebreken.
Heel Nederland kan weer opgelucht ademhalen: de wielrenners verdwijnen weer langzamerhand van de weg. Oke, een enkeling rijdt door, maar de meesten ruimen de fiets op, en gaan richting sportschool of richting de mountainbike. Lees meer
Voor veel hardlopers is het geen onbekend fenomeen: de Bergrace by Night. Vrijdagavond 6 november zal dit halfjaarlijkse evenement weer plaatsvinden. Een hardloopevenement waarbij je start in Wageningen en finisht in Ouwehands Dierenpark.
Fietsen is leuk kijken naar andere wielrenners is soms nog leuker. Bijvoorbeeld op een terras. Wielrenners zijn namelijk net mensen, ze zijn er ook in verschillende soorten en maten.
Wanneer zou een selfie ontzettend ouderwets zijn? Zijn we dan 20 jaar verder, of is dat al in het jaar 2017? Ik weet het niet, ik weet alleen dat selfies nu nog erg hip en happening zijn. Nou ja, hip? Tantes en oma’s zijn tegenwoordig ook aan de selfies, dus we kunnen vooral zeggen dat ze erbij horen.
Fietsen dus, de nieuwe hobby. En die hobby is dan ook gelijk veel meer dan alleen maar fietsen, er wordt ook driftig (online) gewinkeld. Want bij een racefiets hoort een racefietspakje. En dan het liefste in een beetje leuke kleuren.
Ik zit tegenwoordig dus weleens op de racefiets. En toch wel één van de kenmerken daarvan is dat het wat langer duurt dan een half uurtje. Er is kortom genoeg tijd om na te denken. Na te denken over mijn benen die wel of geen pijn doen, na te denken over een eventuele koffiestop, na te denken over wel of geen appeltaart bij de stop, of na te denken over het leven. (met de kilometers neemt soms ook de melancholie toe)
De afgelopen weken verbleef ik, heel vervelend, in Frankrijk. Hier kwam ik veelvuldig de zogenaamde wielrenvrouw tegen. Te vergelijken met het fenomeen voetbalvrouw, maar haar man, vriend, partner of minnaar zit op een racefiets en loopt niet op het voetbalveld. De overige verschillen zijn minimaal:
