Van boeken krijg je nooit genoeg, en mocht dat wegens ruimtegebrek toch het geval zijn dan is daar nog de e-reader.
En dus heb ik mij voorgenomen om (weer) meer te gaan lezen. Een voornemen wat niet helemaal strookt met productiever zijn, maar dat terzijde.
Wat heb ik in februari gelezen?
Laura H. – Thomas Rueb
Laura H… ergens in mijn achterhoofd kwamen flarden NOS, en nu.nl berichten naar boven. Dat was toch die vrouw die vastzat als vermeende Syrië ganger?
Correct
En na het lezen van Laura H. weet ik ook meer van die vrouw. Of nou ja vrouw, ik moet eerlijk zeggen dat tijdens het lezen van het boek vaak de woorden ” och meisje toch” door mijn hoofd schoten. Wat misschien wel vooral te danken was aan de naïviteit van Laura H. Keer op keer mishandeld worden door je echtgenoot, en keer op keer denken dat het nu écht voorbij is. Aan de andere kant, wie ben ik om dat naïef te noemen? Wie ben ik om überhaupt wat van een vrouw (of meisje) te vinden die dingen meegemaakt heeft die dan misschien nu wel met een pen beschreven konden worden, maar waar ik me absoluut geen voorstelling van kon maken.
Een indrukwekkend boek dus. Waarbij indrukwekkend nogal een understatement is.
DJ – Kluun
Een boek wat niet autobiografisch is, maar waarbij de hoofdpersoon wel dezelfde naam heeft als de schrijver. En op het eerste gezicht vrij veel overeenkomsten heeft met de schrijver.
Ik moest in ieder geval veel aan een feestende, losbandige, vreemdgaande Kluun denken bij het lezen van dit boek. (Terecht of onterecht) Maar het klopt zowiezo niet, want de hoofdpersoon Kluun in het boek is dan wel op Ibiza, maar niet zozeer als zuipende losbol. Hij is daar voor zaken: het schrijven van een reportage over zijn jeugdvriend Thorwald van Gestel. En eerlijk is eerlijk, hij probeert zeker te werken. Wat hem niet makkelijk gemaakt wordt, want het object van de reportage is wel een zuipende losbol. En een wereldberoemde DJ.
” DJ” gaf me het gevoel achter de schermen mee te kunnen kijken bij de onbereikbare wereld van DJ’s, feesten, het grote geld en de glitter en glamour van de popwereld. En de leegte. Die vooral
Crash-Niek van den Adel en Peter Smolders
Donderdag, mijn vrije dag, die meestal aardig vol gepropt wordt. Ik wou smiddags de badkamer schoonmaken, strijken, was opvouwen, boodschappen doen, schoenen poetsen en zo nog ongeveer 45 taken. In plaats daarvan luisterde ik een podcast onderweg naar de supermarkt, googlede op Niek van den Adel, downloadde het boek op de e-reader en begon met lezen. ’s Avonds was het boek uit, maar stond er geen eten op tafel.
Wát een positiviteit straalde het boek uit. Realistisch positief, dat ook nog. Want weliswaar begon het leven van de hoofdpersoon pas écht nadat hij op een vreselijke manier verlamd was geraakt, maar dat nieuwe leven kende ook behoorlijk wat ongemakken.
Een boek met een boodschap, een boodschap die bij mij in ieder geval behoorlijk binnenkwam.