De afgelopen weken verbleef ik, heel vervelend, in Frankrijk. Hier kwam ik veelvuldig de zogenaamde wielrenvrouw tegen. Te vergelijken met het fenomeen voetbalvrouw, maar haar man, vriend, partner of minnaar zit op een racefiets en loopt niet op het voetbalveld. De overige verschillen zijn minimaal:
Daar waar de voetbalvrouw rondloopt met een jas van Prada, heeft de wielrenvrouw haar North Face aangetrokken. En de belangrijkste accessoire is niet de Gucci zonnebril, maar de Nikon D5300. De wielrenvrouw heeft namelijk als hoofdtaak het foto’s maken van de manspersoon op racefiets die zuchtend en steunend de berg op probeert te komen. Op deze foto’s moet het stijgingspercentage van de berg zo hoog mogelijk lijken, op de achtergrond moeten ook wat hoge bergen te zien zijn. Angstaanjagende dalen mag ook.
En dus rijdt de wielrenvrouw voor haar man uit, de berg op. (in de auto uiteraard). Waarbij gelijk duidelijk wordt dat normaalgesproken de man rijdt. De vrouw moet in ieder geval even wennen aan het vele schakelen in de haarspeldbochten, en het duurt een tijdje voordat ze doorheeft dat de auto liever niet in de vierde versnelling omhoog kruipt. De eerste foto’s van haar man laten dus even op zich wachten, elke mogelijke parkeerplek wordt namelijk voorbijgereden. Totdat de vrouw zich haar missie herinnert, op dat moment moet de auto per direct aan de kant worden gezet. Bij voorkeur midden in de bocht. Nadat de handrem zeven keer gecontroleerd is, springt de vrouw uit de auto, en komt erachter dat het mooie vergezicht een bocht eerder te zien was. Er is echter geen tijd voor teruglopen, want daar in de verte ziet ze de voor haar bekende clubkleuren al aan komen fietsen. Snel probeert ze de camera in te stellen en klikt wat in het wilde weg. Uiteraard ook nog iets als “kom op schatje” roepend. Hup weer in de auto, (o ‘ja, de handrem), raampje open, man inhalen, en op zoek naar de nieuwe perfecte foto. Dit tafereel herhaalt zich vervolgens een aantal keer. Eenmaal op de top mag de vrouw nog inparkeren tussen de vele campers, en is ze vervolgens net te laat om de heroïsche 100 meter van haar held op de foto te zetten.
Met uitzondering van de Nikon, herken ik mezelf volledig in bovenstaande beschrijving. Resultaat van een middagje wielrenvrouw spelen? Een reeks foto’s met vinger voor de lens.
