Alhoewel de ondergrond nog allesbehalve mountainbike-achtig is, (ik heb weinig modder gezien de laatste weken), is het zand fiets seizoen toch wel echt begonnen. De mountainbike is afgestoft! En het bleef niet bij afstoffen, er werd ook gefietst de afgelopen periode.

En dan kom je toch al snel op mijn haat/liefde verhouding met de MTB tracks. Waarbij de liefde er thuis is (vooraf, bij het scrollen door de social media feed met mooie foto’s of filmpjes van schitterende bospaadjes, door bossen in alle kleuren van de herfst), en de haat óp de fiets.

Want bij de eerste 100 meter single trail begint mijn hoofd met allerlei bezwaren. Het zand is te mul, de bochten te krap, de blaadjes te glad, of de bomen staan te krap op elkaar. Om over de boomwortels maar te zwijgen. Kortom, alle eigenschappen van het bos zorgen dan misschien wel voor mooie plaatjes, maar ook voor bibber knieën.
En dan ben ik vaak nog niet eens op de officiële route, maar is die eerste zogenaamde single trail gewoon een uitgesleten pad wat de kortste route is naar de scholengemeenschap dicht bij.

Eénmaal op die officiële route krijgt mijn hoofd het nog drukker. Dan moet ik namelijk alle ongelukken en bijna ongelukken reproduceren en een vervangende route verzinnen. En na 4 jaar fietsen in en rond Deventer zijn dat er best wat. Valpartijen van vrienden, bekenden en clubgenoten tellen namelijk ook mee. En dan kun je die ene bocht dus beter vermijden, want daar gleed ik toen en toen bijna weg. Dat andere heuveltje want daar viel mijn vriend een keer. En bij dat stukje met die kombocht, vloog de buurman toch bijna een keer uit de bocht?
Dat de omstandigheden keer op keer anders waren, vergeet mijn hoofd voor het gemak vaak.

En dan blijft er dus van een route van 35 kilometer, ongeveer 500 meter singletrack over. Wat zo goed als vlak is, rechtdoor gaat, en waar de onderhoudsploeg altijd netjes alle bladeren wegblaast. (Waarvoor dank). Maar ja, als ik zo’n aangepaste route fiets, dan is er na afloop ook weer minder liefde voor de MTB. Want dan zou ik misschien wel lekker buiten geweest zijn, maar meer ook niet.

Na het eerste stukje “valsspelen”, weet ik mijzelf dan ook (meestal), wel te herpakken en draai toch maar het bos in, het paaltje met de driehoek volgend. En, het moet gezegd worden, vaak vind ik het stiekem best leuk. Wel pas na een kilometer of 20, en het moet vooral ook niet te technisch worden, maar toch.

Een goede verhouding haat/liefde…