Net als met zoveel dingen geldt ook bij fietsen soms “het gras is altijd groener aan de overkant”. Als ik in een periode van sneeuw en ijs(el) veel in het bos rij, kan ik niet wachten tot ik het asfalt weer op mag, en als ik in de zomer veel op het asfalt rij, kan ik niet wachten totdat ik het bos en de zandpaden weer op en in mag. En aangezien je (buiten de vergunningsgebieden om), het bos altijd wel in mag, bedacht ik me laatst dat ik dat dan ook maar gewoon moest doen.

Ik wou weer stoer door het bos heen crossen, rakelings langs de brandnetels, vloeiend over een stukje singeltrack en misschien nog even quasi nonchalant door een plas heen rijden. (dat ziet er op foto’s van anderen altijd zo mooi uit). En dan met een zon die langzaam onderging en dus het bos nog in mooi avondlicht zou zetten. Ik zag het zitten en had er vooral zin in!

Mountainbike afgestoft, rondje proefgereden op de parkeerplaats, en daar gingen we. Op naar het 200 meter lange bosje, waar de route zou beginnen! Of wacht even, eerst nog door dat toegangshek. Een hek waar ik andere zogenaamde bikers altijd razendsnel doorheen zie rijden, dus wat niet moeilijk kon zijn.Maar dat paaltje stond wel erg dicht naast dat andere paaltje, en ik begon me toch af te vragen of mijn stuur misschien als enigste stuur hier niet tussen zou passen.
En nu ik toch bezig was met nadenken, bedacht ik me dat al dat zand toch best mul was, en wat lagen er toch veel takken. Ik wist heus wel dat takken toch wel één van de belangrijkste kenmerken van een boom, en dus van een bos zijn, maar dat ze nou allemaal op “mijn”route moesten liggen. “En dat prikkeldraad langs dat weiland, was dat dichter bij het pad gezet trouwens?” En die laagstaande zon? Heel irritant, ik zag niets!

Na 200 meter mochten we het bos uit, (weer door zo’n stom hekje), en had ik mijn plan voor die avond veranderd. Als we de route nou eens links lieten liggen (of rechts), konden we dat ene schelpenpad op, gevolgd door het andere zandpad.Daar waren geen moeilijke bochten of smalle stukjes, hoogstens een laagstaande zon.
En zo fietsten we een mooie route. Met alleen maar paadjes welke ik met de racefiets zou vermijden. (of zuchtend en steunend overheen zou fietsen, zonder ook maar enig oog voor de omgeving).

Helaas worden de avonden in deze tijd van het jaar snel korter, alle leuke paadjes ten spijt moesten we toch een keer richting huis. En de kortste weg? Die ging over de MTB route. Mopperend stuurde ik die kant op, en bereide me maar weer voor op knikkende knieën.

Ik wacht echter nog steeds op die knikkende knieën, ik vond het stukje single track, kombochten en bultjes eigenlijk wel leuk!