Ik zit tegenwoordig dus weleens op de racefiets. En toch wel één van de kenmerken daarvan is dat het wat langer duurt dan een half uurtje. Er is kortom genoeg tijd om na te denken. Na te denken over mijn benen die wel of geen pijn doen, na te denken over een eventuele koffiestop, na te denken over wel of geen appeltaart bij de stop, of na te denken over het leven. (met de kilometers neemt soms ook de melancholie toe)
Zo fietste ik verleden week door (een stukje van) Frankrijk, en liep ik in gedachte de afgelopen anderhalf jaar door.
Voorjaar 2014 ontmoette ik een wielrenner. De jongen was leuk, zijn fiets ook, maar vanaf het begin riep ik dat hij vooral moest gaan fietsen. Ik had daar absoluut geen tijd voor.
September 2014 huurden we een mountainbike. Het was vakantie, en ik vond het eigenlijk best leuk.
December 2014 stond er een (dames) mountainbike in de schuur. Dan konden we toch samen fietsen.
April 2015 stond er ergens in de stad een ongebruikte racefiets. De eigenaar hiervan was verhuisd, en och, ik mocht hem best eens proberen. Leuke besteding van die 2e Paasdag.
De ongebruikte racefiets ging dus mee naar Frankrijk, en ik dacht nog over verder. Ik deed toch eigenlijk dingen die ik een jaar geleden niet bedacht had. (een heleboel) zout door mijn ranja strooien bijvoorbeeld. Of vaseline op de meest vreemde plaatsen smeren.
Of de Mont Ventoux beklimmen. Mooi stukje Frankrijk.
