Fietsen is leuk kijken naar andere wielrenners is soms nog leuker. Bijvoorbeeld op een terras. Wielrenners zijn namelijk net mensen, ze zijn er ook in verschillende soorten en maten.

Er zijn de semi ultra sportievelingen. Zij weten dat het eigenlijk niet heel sportief is om koffie te drinken, maar wel gezellig. En dus verbranden ze hun slokdarm terwijl ze met de handschoenen nog aan de koffie zo snel mogelijk weg proberen te gieten. Vervolgens heb je de stiekem niet zo sportievelingen. Dit zijn de mensen die je hoort opscheppen over hun monstertocht van wel dertig kilometer. Dat opscheppen gebeurt uiteraard achter een groot stuk appeltaart (met slagroom)

En er zijn de man-vrouw stelletjes. (klein detail: daar behoor ik ook toe). Waarvan het in een enkel geval overduidelijk is dat deze twee mensen bij elkaar horen. Zo heb ik in Frankrijk met open mond gekeken naar een neonkleurig stel. Alles, maar dan ook alles was in stijl.

De helmen ? Duur merk, beide neongroen met roze.
Fietkleding? Duur merk, beide neongroen met roze
Sokken? Duur merk, beide 1 roze, en 1 groene sok.
Telefoons? Duur merk, gestoken in een neongroen hoesje.
De fietsen? Duur merk (die van de man dan wel iets duurder),  beide neongroen.
Bidons? Duur merk, beide neongroen met roze deksel.

Naast mij zat mijn vriend ook met open mond te kijken. Niet zozeer vanwege de kleuren van de fietsen en de kleding, maar vooral het materiaal. Dat bleek het mooiste van het mooiste te zijn, met behoorlijk wat vernuftige details.

Of de beide mensen zojuist ook één van de aanwezige bergcols beklommen hadden durf ik niet te zeggen. Echt bezweet zagen ze er namelijk niet uit.  Maar hoe dan ook, het zag er stijlvol uit.

Stijlvol dus, maar toch was het volgens mij niets meer of minder dan 2 dezelfde trainingspakken die wij een dag later op de camping zagen lopen.