Heel eerlijk ?
Eerlijk gezegd was mijn eerste ervaring met het hiermoetjetochooiteensgeweestzijn plaatsje Bourtange niet al te best.
Ik was op zoek naar het geboekte hotel en heb daarom 4 keer hetzelfde voetpad over gelopen terwijl ik ondertussen alleen maar mensen met grijs haar en een eBike zag. Waarvan een groot deel Duitser. Nu heb ik niets tegen Duitsers, dan wel mensen met grijs haar en een eBike, maar aangezien ik toch echt geen hotel kon vinden, had ik iemand of iets nodig waar ik mijn frustraties op kon afreageren. En dus vond ik elke voorbijganger een stom mens. En als dat hele dorp Bourtange vol zou zitten met van die stomme Duitsers op hun stomme fietsen, nou dan had ik al helemaal geen zin meer in mijn dagje uit.
Zie hier, de kunst van het overdrijven. Op het moment dat ik even rustig ademhaalde, en letterlijk en figuurlijk verder keek dan mijn neus lang was (oke, en nadat ik nog een telefonische aanwijzing had gehad) begreep ik dat ik gerust over de ophaalbrug en onder de toeganspoort mocht doorlopen.
En toen kwam ik toch wel op een zogezegd rustiek pleintje uit. Een pleintje met daaromheen verschillende gebouwen uit de 18e eeuw. Een herberg, soldatenbarakken, Kapteinswoning en een koetshuis. Ik was in de vestingstad Bourtange.
En moest mijn eerste indruk herzien.
Inderdaad er was geen sprake van een bruisend nachtleven, er was wel sprake van een historisch stadje. Omgeven door grachten en een toegangswal.
We hadden dan wel geen dagen nodig om alles te bekijken, maar konden ons hier wel een uurtje vermaken. Net zoals het fototoestel,
Je bent toerist of je bent het niet.
