Aangezien het leven niet alleen uit werken, eten en slapen bestaat, zijn daar ook de sociale activiteiten. Concerten bezoeken bijvoorbeeld.
En alhoewel het natuurlijk altijd gezellig is om iets te ondernemen, ben ik er het afgelopen weekeinde ook achter gekomen dat een klein beetje interesse in de desbetreffende band danwel zanger geen overbodige luxe is.
Het voorkomt net wat meer ongemakkelijke momenten.
Zo zou ik zaterdag met vriend en familie naar een concert gaan. In Deventer, bij onze bijna stamkroeg. Een zanger met een wat moeilijk onthoudbare naam. Alhoewel, moeilijk te onthouden, de voornaam was Nick. Nick en Simon achtige muziek, maar dan Engelstalig, was dus mijn aanname.
Verder maakte ik mij niet echt druk, ik was vooral bezig met het zoeken naar een geschikt recept voor het avondeten, en vond het vooral gezellig dat we bezoek kregen. Het huis moest schoon en de boodschappen moesten gedaan worden. Eten in de oven, ik onder de douche en toen begon het grote dilema: wat moet ik eigenlijk aan bij dat concert van Nick?
Jurkje gevonden, schoenen gepoetst, koffie na het eten, en toen was het zover, we konden gaan!
Eenmaal op de plek van bestemming begon ik me al een klein beetje ongemakkelijk te voelen. Mijn kleding behoorde zeg maar, niet echt tot het gemiddelde. Mijn jurk had stipjes, geen doodshoofden. Mijn Hema parels zaten in mijn oren, niet in mijn wenkbrauwen of bovenlip. En mijn haar was voor de gelegenheid geföhnd in plaats van in rasta strengen gedraaid.
Het ongemakkelijke gevoel bleef toen we de zaal in mochten. Het was een graad of 30, en je voelde zoals dat zo mooi heet de spanning. Er stond wat te gebeuren! Ik begon me wat zorgen te maken over de muziek, ik kreeg ineens het idee dat er weinig Nick en Simon deuntjes gezongen zouden worde, en was het eigenlijk de bedoeling om mee te neuriën?
Veel tijd om hierover na te denken was er niet, de ster van de avond kwam eindelijk binnen! Het publiek ontplofte, ik nam nog een slokje spa rood.
De volgende 10 minuten heb ik angstvallig geprobeerd niet te hard te schrikken als de zanger het ineens uitschreeuwde. Dit was misschien het alom geprezen, rauwe stemgeluid, ik vond het vooral angstaanjagend. Na nog eens 5 minuten wist ik genoeg, tijd om de zaal uit te vluchten en boven nog een spa rood te bestellen.
Death Acoustic ? Niet mijn genre.