Aannames, een beetje mens doet daar niet aan. Het is dan ook hoofdstuk 1 van opvoedboeken, managementboeken, paardenboeken,  of bijna elk ander soort ” hulp bij….”  boeken.
Ik had het ook meerdere keren gehoord, en noemde mezelf nogal een expert erin.

” Aannames”, nee dat was iets voor beginners, beginners op welk vlak dan ook. Ik zou daar niet meer intrappen. Zeker niet met paarden.  Daar zegt oppercowboy Parelli namelijk: ” Don’t make or teach assumptions”, en ik vond dat hij daar gelijk in heeft. Maar vooral had ik die les al lang geleden gevolgd.

Totdat ik samen met Boris door het bos liep….
Tijdens deze boswandeling was er een niet paardenmens mee, welke vooral ervaring had met honden uitlaten. Paarden uitlaten stond nog niet op het CV. Maakt niet uit, Boris en ik vonden het vooral gezellig.  Ik omdat ik nu vrolijk over van alles en nog wat kon praten. Boris omdat ik dan net wat minder aandacht voor hem had, en hij dan af en toe een boom kon bijsnoeien.  Iedereen was dus blij.

En logischerwijs komt dan het moment dat het paard van ” uitlater’  wisselt. Tegelijkertijd ging ik maar eens nadenken over de geschiedenis van Boris (en mij).  Die geschiedenis kent namelijk nogal wat euhm, minder harmonieuze momenten. In andere woorden: Boris heeft zich nogal eens onopgevoed gedragen. Hij wandelde vooral veel met mij door het bos, in plaats van andersom.  Er zijn daarom nogal wat kruispunten, afslagen, bomen, boomstronken of andere kenmerken waar hij omkeerde, alleen nog maar gras wou eten, of gewoon een andere kant oprende.

Dus zodra het niet paardenmens met Boris door het bos heen stiefelde, begon mijn brein te werken.  ” Pas op bij die boom!”  ” Daar keert hij links om naar huis!” “, “Bij die rechter afslag goed opletten, daar rent hij graag in!”,  ” O en bij die boerderij hebben ze een hond, die zal op zaterdag wel gaan blaffen”
Boris en niet paardenmens hielden wijselijk hun mond.
Er liep duidelijk iemand mee die die les van de aannames allang vergeten was.