Nadat het besluit genomen was om Boris van een gedeelte van zijn wintervacht te verlossen was mijn innerlijke penny –ik nog niet helemaal tevreden. Het gemis aan haar moest worden gecompenseerd met een deken. Nu lijkt dat erg simpel. Ga naar winkel, koop een deken, leg deken op paard.
Maar zoals alles in een paardenleven: dat gaat niet zo simpel.
Nog afgezien van de maat en de kleur zijn er ongeveer 300 verschillende soorten dekens. Niets is goed genoeg voor de allerliefste Snuitje, dus kwam ik uit bij een zeer paardvriendelijke deken, voorzien van allerlei high tech snufjes. Samengevat was dit een lelijke, te dure deken. Maar wel stevig en met een juiste pasvorm. Dat dan weer wel.
Maar dan de maat, dat is bij die allerliefste Snuitje vaak een probleem. En aangezien een paardenwinkel wel pashokjes heeft, maar deze niet geschikt zijn voor paarden, vond het passen “gewoon” thuis in de wei plaats. Nou ja gewoon? Het wordt niet gewaardeerd als de deken onder de modder terug gebracht wordt, dus was het passen nogal een onderneming. Boris vond daarnaast dat de deken ook getest moest worden op bijt- bestendigheid. Een test die ik wat overdreven vond. Waar we het wel over eens waren was dat de deken niet echt comfortabel zat. Met zijn hoofd naar beneden kon het beste paard nog ademen, met zijn hoofd op normale hoogte werd dat al wat lastiger. Er moest een grotere maat komen.
Een hele onderneming dus, maar toen bleek dat de deken niet paste kwam daar het dilemma van het jaar. “Is het sociaal , maatschappelijk acceptabel, om een mannelijk, niet paardenmens” naar de extra ingelaste, ladies night, openingsavond van het penny paradijs te sturen”?
Uiteindelijk vond ik dit wel acceptabel.
En uiteindelijk scheelde mij dit een wachttijd voor de kassa van zo’n 1,5 uur.
bron: Paardendrogist