April was dus de maand dat ikzelf verhuisde, Mei was de maand dat paard Boris in de verhuiswagen geladen werd. Bestemming?   Een heus Paddock Paradise. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik dit nog een beetje een overdreven woord vind, dus ik zeg altijd maar dat Boris is verhuisd naar een wei en inloopstal, maar dat is dan eigenlijk weer een belediging voor de woonplaats van Boris.

Die woonplaats is namelijk opgebouwd volgens het Paddock Paradise principe.  Brede paden waar de paarden overheen lopen, met op diverse plekken, diverse obstakels.  Zo wordt het hooi op verschillende plekken neergelegd, is er een kikkerpoel, en de bilspieren kunnen worden getraind door over een heuvel te lopen.  Idee is dat de natuurlijke situatie zo veel mogelijk wordt nagebootst, ook bijvoorbeeld met de diverse ondergronden. ( verhard / onverhard).  Ik vind het een bijzonder mooi principe, maar vindt het nog mooier dat Boris het simpelweg naar zijn zin heeft.  Hij heeft vrienden gesloten met de andere paarden, (zover je kunt spreken over paardenvrienden), en sjouwt rustig over de paden heen. Hij heeft zelf besloten weer wat aan zijn lenigheid te werken, dus staat in de meest vreemde houdingen om toch vooral die grassprietjes aan de andere kant van het hek te kunnen bereiken.

Daarnaast heeft hij ontdekt:

• Het riet in de kikkerpoel smaakt goed, gewoon even door het water lopen, en dan heb je een heerlijk tussendoortje. (en ik me maar afvragen hoe hij toch aan dat kroos onder zijn buik kwam…)
• Zo’n Paddock Paradis is éénvoudig te voorzien van een extra schuilstal, gewoon de schuifdeuren openduwen ( beetje geweld erbij), en dan is er een extra ruimte voor Boris.
• Emmers voer welke de dag van te voren klaargezet worden zijn best te bemachtigen, over het hek leunen, nog iets, nog iets, neus uitsteken en de emmer op de juiste wijze omkiepen.

Kortom, noem het een weiland, noem het een Paddock Paradise, Boris vermaakt zich wel.