Het is vakantietijd! De tijd waarin het hoogtepunt van de files niet meer op dinsdag- of vooral op donderdagochtend is, maar op zaterdag. En ze staan nét ergens anders. Niet op de ringweg Amsterdam, maar op de wegen richting Zandvoort. Niet op de A1 bij Barneveld, maar op de route du Soleil. Kortom, de tijd waarin veel mensen de auto vol pakken en vertrekken.
Ik deed dat een paar weken geleden. De auto werd volgeladen met korte broeken, zonnebrand, muggespul, en alle andere items welke netjes in het exceldocument “vakantiepaklijst” stonden. Ook de items van het tabblad “voor de fiets” werden ingepakt, en we konden gaan. En vervolgens ging de heenreis precies hetzelfde als ieder ander jaar.
Nadat ik me de eerste 20 kilometer zorgen had gemaakt over de vraag of het gas wel of niet uit stond, bedacht ik me ineens dat ik ik me al een aantal jaren had voorgenomen om het exceldocument uit te breiden met nog een tabblad “voor onderweg”. Want alhoewel ik per persoon zo’n 13 boterhammen had gesmeerd had ik, zoals vanouds, niet gedacht aan de pilletjes voor wagenziekte. (of gember, dat werkt ook). Die wagenziekte is er namelijk ook nooit, behalve als de weg van vlak en recht, veranderd in stijgend (of dalend) en met veel bochten. Maar aangezien de grootste stijging in de weken voor mijn vakantie het viaduct over de A1 was, waren de betreffende pilletjes niet ingepakt.
Op het moment dat ik me dit realiseerde reden we ter hoogte van Luxemburg. En alhoewel de heuvels daar best bijdroegen aan het vakantiegevoel, zorgden ze (gelukkig) niet voor wagenziekte. Ik maakte me dan ook geen zorgen over de vergeten pilletjes en bedacht positief dat ik waarschijnlijk over de wagenziekte heen ben gegroeid. Een paar uur later kwam ik hier van terug. Terwijl we met de laatste 10 kilometer bezig waren bedacht ik me dat het ook in Oostenrijk niet handig is om de navigatie in te stellen op “kortste route”. Deze route ging dwars over een bergkam (of twee), en was dan ook zeker niet de snelste.
Niet onderschatten dus, zo’n vakantie…
Foto: Flickr