Hoe handig de auto is, soms is het OV ook geen nadelige optie. Het centrum van Utrecht of Amsterdam is bijvoorbeeld sneller te bereiken per trein dan per auto. Bovendien wordt de trein voor je geparkeerd, en dat scheelt dan weer (inparkeer) stress en kosten.
Aangezien ik de afgelopen weken in bovengenoemde steden moest zijn, ben ik weer een treinervaring rijker. En een ervaring durf ik het toch wel te noemen.
Om te beginnen de OV chipkaart, inmiddels heb ik zo’n kaart en vergeet ik steeds minder vaak in- of uit te checken. Dat valt dus nog wel mee.
Het spoorboekje, oftewel de website www.ov9292.nl, begrijp ik ook steeds beter, (bij een looproute van 10 minuten kun je er gerust vanuit gaan dat dit in 5 minuten ook wel lukt). Maar dan het treinreizen zelf. En de hoeveelheid mensen die dit doen! Ik had in ieder geval niet verwacht dat het perron op zaterdagochtend half 8 al vol stond met mensen. En al die mensen wouden in dezelfde trein als ik. Dus ik stapte in de trein en zocht een zitplek. Dat zitplek zoeken hield niet meer in dan neerploffen op de eerste vrije mogelijkheid. Om er vijf minuten later achter te komen dat dit naast een nogal sterk ruikende meneer was. Parfum? Zweet en sigarettenlucht.
Een station later waren er andere plekken vrij, hoe onbeleefd is het dan om dan op zo’n andere plek te gaan zitten? Ik besloot dat dat wel kon, dan zat ik immers ook bij het raampje, dus dat kon ik altijd als excuus aanvoeren.
De trein reed verder, ik vermaakte me prima met mijn telefoon, en langzamerhand kwamen we dichter bij de eind- of nou ja, tussenbestemming. Ik begon daarom met de voorbereidingen op het huzarenstuk van de dag: overstappen op station Duivendrecht. Op zoek naar de looproute van het betreffende station. En ik begon alvast met het afvragen wanneer het beste moment was om de coupé te verlaten?
Natuurlijk deed ik dat laatste veel te vroeg, bang als ik was mijn overstap te missen. Terwijl de trein al hobbelden en bobbelend het station in reed stond ik dus wankelend in het gangpad van de coupé.
Het wankelen kon ik nog even volhouden, totdat er weer een schok naar rechts kwam.
Toen verplaatste ik mij langzaam richting de grond.
Of eigenlijk richting de eerder genoemde meneer…