Het is maart, en mooi weer. De tijd waarin niet alleen de narcissen en krokusjes weer tevoorschijn komen, maar ook de wielrenners. (de hardlopers trouwens ook, maar daar gaat dit stukje niet over)

Wielrenners rijden vaak rond in (grote) groepen.
Voordelen? Gezelliger, je gaat sneller (want minder last van rijwind), en ongemerkt rijd je grotere afstanden dan dat je alleen doet.
Nadelen? Over het algemeen heeft niet-wielrennend Nederland geen al te positieve mening over je.

Niet al te populair dus, wij wielrenners. En ik snap het eerlijk gezegd ook nog. Niet alleen omdat, zoals zo vaak het geval is, de slechte het voor de goede verpesten, maar ook omdat het soms gewoon een vreemd verschijnsel is.

Want ook als wij in een groep van 12 rijden, ons netjes aan de verkeersregels houden, en in de bebouwde kom iets “gas” terugnemen, kan het behoorlijk intimiderend overkomen.

Zo’n groep is gemiddeld genomen 11 meter lang, beweegt met een snelheid van ergens tussen de 25 en 40 kilometer per uur, vaak gekleed in één en hetzelfde tenu en is allesbehalve stil.

Even terzijde: Net zoals de snelheid is het lawaai erg afhankelijk van de groep. En dat laatste is ook weer afhankelijk van het tijdstip wanneer je de groep tegenkomt, vlak na vertrek, of vlak voor aankomst kan een aantal decibel schelen.

Maar elke groep maakt te zijner tijd lawaai. “Tééégen” “vóóór”, “páááltje”, zijn zomaar wat kreten die geschreeuwd worden. En herhaald, zodat men zeker weet dat ook de achterste weet dat er een paaltje midden op het fietspad staat.

Maar als jij  met je 3 tassen boodschappen je net fietsende kleuter probeert te ondersteunen die vervolgens alle kanten gaat opzwieberen om maar te achterhalen waar dat geschreeuw toch vandaan komt….
Dan snap ik dat je niet al te vriendelijk kijkt als de groep passeert.

En als u, op bijzonder middelbare leeftijd, na weken moed verzamelen toch eindelijk op die e-bike durft te stappen, van de spanning uw gehoorapparaat vergeet, en vervolgens opgeschrikt wordt door een voorbijrazende groep fietsers, kijkt u wellicht ook wat beduusd.
Dat “goedemorgen” wat er ergens uit die groep komt kan u dan waarschijnlijk ook gestolen worden.

Kortom, ik snap de vooroordelen wel.
Maar ik blijf wel gewoon fietsen. En goedemorgen zeggen.