Rond deze tijd van het jaar worden niet alleen kinderen verblijd, maar Sinterklaas neemt ook iets mee waar menig volwassen hart sneller van gaat kloppen. Namelijk de Top 2000 stemlijst. Het is wat lastig in te pakken, maar het is wel iets wat (naar mijn bescheiden mening) de start vormt van die “most wonderful tijd” van het jaar.
En terwijl ik dus uren aan het scrollen was tussen de verschillende keuzemogelijkheden kwamen de herinneringen naar boven.
Dat ene nummer was favoriet tijdens de klasseavond, dat andere nummer mocht op de gezamenlijk stereotoren in de woonkamer gedraaid worden. En o’ja, die single kreeg ik voor mijn veertiende verjaardag. Die stond namelijk al wekenlang op nummer 1 in de Top 40.
En dus had ik het betreffende liedje ook al een aantal keren opgenomen op een casettebandje. Dat was namelijk de standaard vrijdagmiddag besteding. Eerst het Top 40 overzicht ophalen bij de platenzaak daarna snel naar huis en zorgen dat het lege, of teruggespoelde cassetebandje op de juiste manier in de casettespeler zat. Vervolgens was het zaak precies op het juiste moment de rode knop van die cassettespeler in te drukken. Er mocht namelijk absoluut geen gedeelte van de aankondiging bij komen. Of erger nog, een gedeelte van een reclamejingle.
Grote frustratie van de vrijdagmiddag was het einde van een casettebandje. Dit einde kwam namelijk altijd tijdens het leukste nummer. Zodat het nummer voor de helft op deel A stond, en voor de andere helft op deel B. En dan waren daar nog de keren dat de bandjes om onverklaarbare reden het lint uitspuugden. Dan moest je gaan draaien met een potlood, en klonk de muziek toch nog vervormd omdat het lint gekreukeld was.
O’ja die Top 2000 lijst.