Fietsers zijn net mensen. Iedereen heeft zijn of haar eigenaardigheden, en zijn of haar gebruiksaanwijzing, maar over het algemeen zijn het hele aardige mensen die elkaar graag willen helpen. Bij het verwisselen van een band, bij het uit de wind houden, of met het geven van advies.

En sommige adviezen zijn zelfs dubbel effectief, niet alleen krijg ik daarmee tips & tricks te horen, maar tegelijkertijd wordt mijn zogenaamde emotionele fitheid getraind. En soms blijkt maar weer dat een beetje extra training op dit gebied geen kwaad kan.

Toen ik net een nieuwe fiets had stond ik bijvoorbeeld vol trots op de afgesproken plek te wachten. De fiets was nog blinkend wit, en ook de Garmin was vrij nieuw. Ik vond het er maar stoer uitzien. Een voorbijgaande wielrenster was zo aardig om mij eraan te helpen herinneren dat ik wel een nieuwe fiets kon kopen “maar mijn benen moesten het werk toch echt zelf doen”. Ik heb er een weekje over moeten nadenken of dat soms betekende dat ik die fiets niet waard was. “Had ik dan toch niet nog even moeten doorfietsen op mijn tweedehands exemplaar?”
Uiteindelijk realiseerde ik mij dat ik de fiets (en Garmin) zelf heb gekocht, en het dus waard was. Inderdaad moeten mijn benen het werk zelf doen, maar dat doen ze graag.

Cadans (“de snelheid” van het rond draaien met de pedalen), is ook een onderwerp waar ik veel tips over krijg. Inmiddels weet ik dat te zwaar fietsen niet goed is, en te licht fietsen ook niet. Wanneer ik te zwaar, en wanneer ik te licht fiets is een beetje afhankelijk van de persoon die de raad geeft. Gelukkig geeft de Garmin precies aan wat mijn cadans is, (uiteraard moeten mijn benen het nog zelf doen…), dus kan ik meestal wel op het schermpje zien of de betreffende tipgever gelijk heeft, of dat ik toch beter mijn eigen tempo kan aanhouden. Inmiddels heb ik ook geleerd dat ik, als ik mijn eigen tempo aanhoud, ik dat beter wel even kan zeggen. Anders denkt de tipgever vaak dat ik doof ben (of het niet begrijp) en herhaalt zijn tips nog een aantal keer.

Ik krijg ook veel advies over mijn vakantiebestemming. Nu heb ik die al uitgezocht, en liggen ook de fietsroutes al vast. (dat krijg je met een georganiseerde toch als the Ride Dolomites). Dat weerhoudt sommige mensen er toch niet van om mij op het hart te drukken dat 85 kilometer in de bergen toch echt het maximum is op een dag. Want weet ik wel dat in de bergen fietsen echt wat anders is dan op het vlakke? (Achter deze zin hoorde ik het niet uitgesproken, maar vast gedachte “meisje!” nog even doorgalmen). Uiteraard ben ik blij met iedere advies, maar met nog een maand te gaan voordat ik 6 dagen routes ga fietsen van zo’n 140 kilometer per dag was dit niet heel best voor mijn zelfvertrouwen.

Net mensen dus, die fietsers, behulpzaam, maar je moet wel weten hoe je hier mee om moet gaan.

Foto: Flickr