Voor veel dingen geldt: het juiste aantal is n + 1. Waarbij in mijn geval de n gelijk staat aan een fiets.
Er moest dus een fiets bij. Een zogenaamde gravelracer. Want mede dankzij Laurens ten Dam is een gravelracer nogal hip. Hij promoot dit soort fietsen als way of life, en ineens wil iedereen over zandpaden racen, vies worden, en daarna hamburgers eten en een (uiteraard) hip biertje drinken.

Ik wou vooral de niet zulke moeilijke MTB paden, en kwam op die manier op zand- en schelpenpaadjes uit. Die kun je prima fietsen met een MTB, maar kort gezegd gaat dat net iets makkelijker op een racefiets met dikke bandjes. En nu kan ik dus ook meedoen met hippe graveltochten. (en daarna vragen naar een spa rood en vegetarische burger, maar dat zeg ik niet hardop, want dat valt dan weer niet in de categorie hipster)

Het aantal n werd dan ook aangepast met een gravelbike, waarmee ik in het weekeinde op zoek kon naar onverharde paadjes.Vooral de eerste paar keren voelde ik me heel wat op die fiets. Ik had net de eerste cross/ veldrij wedstrijd van het seizoen gezien, en dat zou ik wel even na gaan spelen. Al na de eerste 50 meter voelde ik me iets minder stoer. Die boomwortels voelde je op deze fiets toch wel een stuk beter. En eromheen sturen was nog best lastig. Gelukkig werden de wortels al snel minder, en kon ik mijn stuuroefeningen vervolgen met de aanwezige plassen. Wel zag ik in de verte een tegenligger. Hoe zat het eigenlijk met de verkeersregels op zo’n pad? Wie moest de zompige zijkant in?

Eénmaal dichterbij gekomen was het restje overgebleven stoerheid plotsklaps verdwenen. Die tegenligger was een mevrouw van boven de middelbare leeftijd. Keurig gekapt en gekleed voor de kerkdienst die over een kwartiertje zou beginnen. Snel klikte ik dus maar uit, en wou al hortend en stotend die zompige zijkant in gaan.  Wat echter niet nodig was, soepel werd de e-bike de modder in gestuurd.

Een fiets voor echte avonturiers, zo’n gravelbike…