Het zal september 2016 zijn dat ik besloot een (fiets) uitdaging te willen. Enige probleem: ik fietste nog niet zolang, en had geen idee wat er allemaal te doen was in de wereld van fiets reizen inclusief uitdaging. De ervaren renners van de vereniging hadden het echter allemaal over cyclo’s, en de foto’s die daarbij rondgingen zagen er mooi uit. Ik stelde dus maar eens de vraag of je als recreant onder de recreanten ook mee kon doen aan zo’n cyclo?

De antwoorden waren niet heel positief. Je moest namelijk wel hard trainen, en je moest vooral niet denken dat je dat zomaar kon doen. De bergen tijdens zo’n zogenaamde cyclo waren heel anders dan de Holterberg. Uiteraard waren dat hele zinnige antwoorden, mijn reactie hierop was misschien iets minder zinnig. “Oke, geen cyclo, dus op zoek naar iets zonder wedstrijdelement. Nou dan wordt het toch gewoon een 8 daagse tocht van Italië naar Nederland?” En ik schreef me in voor The Ride

Ergens in mijn achterhoofd wist ik ook wel dat de argumenten “hard trainen, en denk er niet te makkelijk over” zeker (of misschien juist wel nog meer) ook opgingen voor een meerdaags evenement. Mijn inschrijving voor The Ride heb ik dan ook maar niet heel erg bekend gemaakt bij de clubgenoten.

The Ride was fantastisch! De kilometers en hoogtemeters waren inderdaad ruimschoots aanwezig, maar de sfeer was ontzettend gaaf, de omgeving betoverend mooi, en de organisatie perfect.

En ondanks dat ik bij thuiskomst zei dat ik dit het jaar erop niet nog een keer ging doen (ik heb nog meer hobby’s dan fietsen), zat ik in november 2017 bij een nieuwe informatiebijeenkomst van The Ride. Een dag later had ik me ingeschreven voor het kleine zusje: The Ride Dolomites. Dit was “maar” 6 dagen fietsen. En bovendien zou dit in september plaatsvinden, dan had ik 3 maanden langer de tijd om te trainen.

Dat trainen heb ik inderdaad gedaan, de schema’s zijn allemaal netjes afgewerkt. Het voorgenomen gewichtsverlies van 5 kilo is wat minder goed gelukt, en ook de voorgenomen drie keer per week “core stability” werd wat vaker vervangen door overwerk, of gewoon Netflix.
Helaas kan ik dit in de resterende 4 dagen niet meer goedmaken. Het is namelijk al bijna 16 september, het is tijd voor het zogenaamde taperen. Oftewel rust nemen en het lichaam voorbereiden op de tocht die eraan komt.

Dat rust nemen lukt ook nog niet helemaal. Er moet namelijk (uiteraard op het laatste moment) nog van alles worden aangeschaft, en zaken als oordoppen en ty-rips moeten worden opgezocht en ingepakt. Bovendien weet ik ineens zeker dat mijn knie pijn doen, mijn heup niet helemaal soepel is en voel ik nou ook een beginnende keelpijn opzetten?  En de routes zitten dan wel in mijn hoofd, maar het is toch ook wel makkelijk als die op de Garmin staan.

Gelukkig hoef ik vanaf zondag alleen nog maar te fietsen…

Afbeelding: the Ride