Ruim een week ben ik, , van 16 tot en met 21 september leefde ik in een bubble, het was alleen maar de fiets, de fiets, mooi weer, schitterende uitzichten, en een perfect georganiseerd evenement,
Hoe krijg je een ervaring als “the Ride Dolomites” beschreven op papier? Hoe leg ik aan een niet-fietser, (ook aan wel-fietsers trouwens) uit waar ik mee bezig was in die derde week van september? (en de maanden daarvoor?). Dat is op zijn zachts gezegd nogal lastig. Sterker nog, ik heb mijzelf de afgelopen week een paar keer afgevraagd wat ik eigelijk uitgespookt heb daar in de Dolomieten? En vooral, waarom eigenlijk?
Wat: ik heb gefietst. 6 etappes, 750 kilometers, en 17500 hoogtemeters. (daar gingen wel een aantal kilometers en hoogtemeters vanaf omdat de organisatie zo vriendelijk was om alternatieve routes aan te bieden.)
Waarom: euh?
Omdat de Dolomieten zo ontzettend mooi zijn? Als je namelijk dacht dat het echt niet mooier kon, dan was daar weer een haarspeldbocht, met tóch nog een mooier uitzicht.
Vanuit de auto zijn de Dolomieten echter ook heel mooi, en parkeren mag je in Italië overal, dus je kunt rustig uitstappen en het uitzicht beter bekijken.
Omdat fietsen zo leuk is?
Fietsen over de Veluwe is ook leuk.
Omdat de organisatie van dit evenement perfect georganiseerd is? Dat klopt zeker, maar ze zochten ook vrijwilligers.
Omdat de sfeer fantastisch is? Wildvreemde mensen moedigen je aan, en geven je daarmee bijna meer nieuwe energie dan 10 energiegels samen.
Van een avondje bijkletsen met vriendinnen krijg ik ook energie, en dat kan bovendien zonder die vieze gels.
Kortom als ik een beetje cynisch ben, dan is de vraag waarom ik mijzelf lichamelijk een week afpeigerde om door de bergen te fietsen wat lastig te beantwoorden. Om over het mentale aspect nog maar te zwijgen. Waarom deed ik mezelf zoveel zenuwen aan dat ontbijt binnenhouden elke dag de eerste uitdaging was?
Totdat ik de foto’s, gemaakt door telelens tovergraaf Eppo Karsijns opnieuw bekeek, en de filmpjes van wonderproducers Cut To Black keer op keer opnieuw afspeelde.
The Ride Dolomites, wát een week. En ik was daarbij.