4 dagen Berlijn, hotel op loopafstand van het centrum, en een reisgids mee. Klinkt als een stedentrip. En zo noemen we het dan ook maar.
Stedentrips vind ik leuk. Genoeg dagen om de betreffende stad en haar toeristische attracties te bekijken, en net als je het verkeer, en de vele mensen zat bent mag je weer naar huis. Goede combinatie dacht ik zo.
De invulling van de dagen op zo’n stedentrip is echter wel een dingetje. Als je niet uitkijkt ren je van hotspot naar hotspot. Zet je alles op de foto, gooi je er nog een selfie tegenaan en ren je dan door naar het hippe lunchtentje waar heel Twitter je over getipt heeft. Maar de vraag wat het meeste indruk maakte kun je vervolgens niet beantwoorden, want je hebt geen idee meer wanneer je de Brandenburger Tor bezocht.
Nu ik het zo opschrijf klinkt het zeer idioot, je hebt toch immers vakantie? Dus dan is rustig aan doen toch een legaal iets? Toen ik zelf in Berlijn rondliep was het echter niet zo idioot. De eerste dag moest ik er bijvoorbeeld nog even inkomen. Alhoewel de Topographie des Terror zeer indrukwekkend is, liep ik rond tussen de tentoonstelling met in mijn hoofd een to do lijstje. “niet vergeten, foto van Trabant,Reichstag, Karl Marx Allee”. Met voor mijn ogen de tijdlijn van de ‘euthanasie moorden”.
Totdat het kwartje viel, ik bedacht me dat er foto’s genoeg zijn van Checkpoint Charlie, en ook de Kar Marx Allee is bijzonder, maar mochten we daar niet terecht komen dan was Berlijn nog steeds een mooie stad. Dit hielp wel, en vanaf toen werd de tentoonstelling echt bekeken in plaats van aanwezig te zijn. En dat bekijken, dat maakte indruk.
Uiteindelijk is ook Checkpoint Charlie wel bekeken, maar een foto? Vergeten.
Want dat is ook zo iets, foto’s maken moet je leren. Er waren momenten genoeg dat ik achteraf dacht “ach dat was een leuk Kodak momentje” En nu is het inderdaad niet zo’n probleem dat Checkpoint Charlie niet op de camera staat, maar de oerdegelijke wild kampeerplaats met campers uit de oude DDR tijd (zéér solide) was toch leuk beeldmateriaal geweest. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als herinneringen.
