Zoals verleden week ook al genoemd zijn er verschillende manieren om een buitenrit te maken.
Met zadel, of zonder zadel.
In stap, draf of galop.
Met collega paarden, of zonder collega paarden .
Met behulp van een kaart of GPS, of gewoon “uit het hoofd”.
Vanuit de eigen stal, of eerst in de trailer, en dan vanuit punt X een buitenrit.
Verschillende manieren dus, en ik denk wel dat ik de meeste varianten al wel eens gereden heb.
De afgelopen week heb ik nog een variatie mogelijkheid ontdekt. Je kunt een vaste route rijden, je kunt naar dat punt X rijden en weer terug, of je kunt je paard ( en jezelf) voor de gek houden .
Bij dat laatste lijkt het routetechnisch of je naar huis gaat, maar dan rijd je toch nog een lus extra.
Aan deze variant moesten paard en ik best wennen. Dat doen wij namelijk meestal niet.
Een rondje bos is bij ons globaal gezien vier keer links, of vier keer rechts, en dan zijn we weer thuis.
Natuurlijk bestaat het bos niet uit evenwijdige ruitjesvierkanten, dus ga je heus een keer vaker naar links, of zelfs naar rechts , maar onze routes bestonden toch wel uit een heen en terugreis.
En dus keken Boris en ik raar op, toen we tijdens een bosrit dachten bijna thuis te zijn, maar ineens nog een extra rondje reden. “Huh, gaan we wel goed”
En dus keken Boris en ik raar op, toen we tijdens een bosrit dachten bijna thuis te zijn, maar ineens nog een extra rondje reden. “Huh, gaan we wel goed”
Tijdens mijn analyse achteraf besloot ik echter wel dat het een goed idee was. Het leek me een goede anti – aanname strategie.
Het weekeinde daarop gingen we met zijn tweeën op pad. Waarbij Boris van tevoren nog niet wist dat mijn voornemen was om minstens twee keer een verrassings route in te zetten.
De eerste keer gingen we iets verder het bos in, in plaats van terug richting de stal. Hierbij was Boris er vast van overtuigd dat dit een heel slecht idee was, in dat bos zaten op zijn minst vleesetende monsters, dus leek het hem niet verstandig om die kant op te gaan.
De tweede keer was zijn protest van iets andere aard: toen vond hij het een belachelijk Stom idee om extra kilometers te maken. Er kwam een hoop hoofdgeschud en hoefgestamp bij kijken, maar uiteindelijk maakten we wel die extra (kilo)meters.
Nu nog even nadenken over de volgende verrassing.