Eén van de grote nadelen aan het hebben van een (huis) dier is dat het beste beestje ziek kan worden, een ongeluk kan krijgen of iets anders naars oploopt. En alhoewel dit kan variëren van een kras , tot operaties, amputaties, of zelfs het in laten slapen, is dit simpelweg nooit leuk.
Je wilt Bella door de tuin zien rennen, en geen zielige hond onder de bank zien liggen.
Je wilt boos kunnen worden op Poekie omdat de gordijnen voor de zoveelste keer van de ramen getrokken zijn, en niet rondlopen met een zieke kat op je armen.
Je wilt Snuitje door de wei zien paraderen als ware het een wilde hengst, en geen hoopje paard in de wei vinden.

Kortom liever geen zieke of gewonde dieren. Dat is én niet goed voor het dier, én niet goed voor onze emotionele toestand, én vooruit ( we zijn tenslotte toch Hollanders) ook niet goed voor de portemonnee.
Nu moet ik zeggen (afkloppen!) dat ik wat dat betreft aan Boris een top paard heb. Nooit ziek en nooit een dierenarts op het erf.
En dus ook geen geknoei met medicijnen.
Want dat is een bijkomend nadeel, de meeste dieren houden niet van medicijnen. Ik heb in ieder geval vaak genoeg poeder door appelstroop geroerd, pillen verstopt in leverworst en spuiten gevuld met appelmoes. Om vervolgens een paard of hond gedecideerd zijn of haar neus te zien optrekken en de benen te nemen.
Maar ook hierin is Boris een toppaard.
Zo moest hij de afgelopen week toch iets van een poeder binnen zien te krijgen, (ook voor paarden is het hooikoorts seizoen in volle gang). Het poeder was in huis en stond ook al bij Boris. Als medicijnenleek was ik alleen de appelmoes, de biks of ander mengmiddel vergeten. De hele stal werd afgezocht, maar ik kwam tot de ontdekking dat er eigenlijk gewoon niets was. Dan maar kijken in hoeverre Boris nog voldeed aan de term vreetzak. Poeder dus los in een emmer gestrooid, beetje water erbij, en de emmer voorgehouden.
Precies 30 seconden later was de emmer leeg, en likte Boris nog even extra de lippen af.