La Palma, dat was de vakantiebestemming van 2014. Het Ameland van Spanje, wel een eiland, nog niet overspoeld door toeristen. Mooi dus. En we konden nog gewoon met euro’s betalen, dus van een echt cultuurverschil zou geen sprake zijn. Had ik bedacht.
En echte cultuurverschillen waren er ook niet, ja, wij stonden als echte Hollanders netjes op tijd klaar voor onze excursie, terwijl de gids een Spaans halfuurtje later kwam. Ja wij dachten vaak dat de Spaanse buren slaande ruzie hadden, terwijl dit in werkelijkheid gewoon een onderonsje was, maar daar bleef het verschil tussen Hollandse nuchterheid en Spaanse expressie dan ook wel bij.
Wel waren er nog wat andere verschillen welke opvielen. Zo liepen we de eerste avond de supermarkt in, en kochten netjes 1 avocado. Lekker voor in de salade.
Aangekomen op ons vakantie adres lagen er een stuk of 10 avocado’s voor ons klaar. Lang leve het fenomeen avocadoboom
Ook het strand was nieuw voor ons. Natuurlijk kennen wij wel het strand, maar “gewoon” wit zand strand. Op La Palma zijn de stranden zwart, met in plaats van schelpen kiezelsteentjes. En zwart zand, in de brandende zon: dat wordt heet! Dus wisten wij niet hoe snel we weer richting handdoek moesten rennen, toen we zonder slippers, maar ook zonder Emiel Ratelband van handdoek naar zee wouden lopen.
Ook fileparkeren op de steile hellingen was nogal een uitdaging. Uiteraard wouden wij als brave huurder de auto netjes zonder schrammen inleveren, dus stond ik op een ochtend hevig gebarend te assisteren bij het parkeren van de auto tussen een groen paaltje en de volgende auto.
Na drie keer opnieuw proberen en vier keer steken stond de auto strak geparkeerd, mooi werk vond ik!
Vrolijk gaf ik een high five tegen het betreffende paaltje.
Waarop het rubberen ding nog net iets vrolijker terugveerde.