Sinds 3 weken staat Brussel (helaas) in het teken van aanslagen, terroristen, “man met hoedje”, Zaventem,  en vooral veel ellende.  Ik kan heel stoer zeggen dat dit voor mij niet geldt, maar ook ik dacht bij Brussel vooral aan voorgaande termen.

O’ja en aan mijn verjaardagskado: een weekeindje Brussel.

 Want alhoewel het toerisme helaas een flinke terugval gekregen heeft is  Brussel nog steeds heel veel meer dan die stad van de terroristische aanslagen. Brussel is de hoofdstad van België, heeft een rijke geschiedenis, mooie gebouwen, interessante musea en er huisvesten vele Europese Commissies. Daarnaast kun je er de beste chocola en Belgische wafels krijgen.  Perfect voor een stedentrip.

 En dus pakte ik mijn tas in, vroeg een dag vrij, en verheugde me op een weekeindje weg.

 Met in mijn achterhoofd toch die terroristische aanslagen. Want was het wel zo verstandig om naar een grote stad af te reizen? Moesten we wel met de metro willen reizen?  En hoeveel mensen zouden er zich rondom Manneke Pis verdringen? Hoe veilig zou dat zijn?

 Kortom de uitspraak “laat angst niet regeren” vind ik persoonlijk best lastig om in de praktijk te brengen.  Ik was maar wat blij toen ik het metrostation uit was. En ja, ik mag dankbaar zijn dat ik überhaupt in goede gezondheid in de gelegenheid ben om een uitstapje als deze te maken.  Dit realiseerde ik me echter pas toen ik vrijdagavond in een niet al te druk café het eerste pintje van het weekeinde vatte.

 Maar dankbaar of niet, regerend door angst of niet, ik heb nog wel een paar keer aan eventuele aanslagen moeten denken. Want helaas bekeek ik veel mensen met wantrouwen.  Waarom had die ene jongen bijvoorbeeld zijn capuchon op?  En waarom keek die andere jongen de hele tijd naar beneden?  En was het niet vrij warm?  Die mevrouw met die lange jas, was dat wel normaal?
Een capuchon is nog steeds hip bij veel mensen, als je met je telefoon bezig bent kijk je automatisch naar beneden, en warm?  Dat is een relatief begrip.

En Brussel is vooral mooi.