Voor veel dingen geldt: het juiste aantal is n + 1. Waarbij in mijn geval de n gelijk staat aan een fiets.
Er moest dus een fiets bij. Een zogenaamde gravelracer. Want mede dankzij Laurens ten Dam is een gravelracer nogal hip. Hij promoot dit soort fietsen als way of life, en ineens wil iedereen over zandpaden racen, vies worden, en daarna hamburgers eten en een (uiteraard) hip biertje drinken.
Alhoewel de ondergrond nog allesbehalve mountainbike-achtig is, (ik heb weinig modder gezien de laatste weken), is het zand fiets seizoen toch wel echt begonnen. De mountainbike is afgestoft! En het bleef niet bij afstoffen, er werd ook gefietst de afgelopen periode.
En dan kom je toch al snel op mijn haat/liefde verhouding met de MTB tracks. Waarbij de liefde er thuis is (vooraf, bij het scrollen door de social media feed met mooie foto’s of filmpjes van schitterende bospaadjes, door bossen in alle kleuren van de herfst), en de haat óp de fiets.
Wat het precies is, weet ik niet, maar is iets anders dan anders dit jaar.
Daar waar er eerdere jaren al weken voor de start een gezonde spanning optrad was dat dit jaar veel minder.
Daar waar eerdere jaren ook mensen uit mijn omgeving last kregen van die spanning (app groepen welke ontplofte / kliekjes collega’s die maar over één ding konden praten) is dat dit jaar een stuk minder.
Daar waar ik eerdere jaren de dagen aftelde tot zondag, is het nu zondag voordat ik het weet.
Daar waar ik eerdere jaren ook op maandag nog met maar 1 ding bezig was (mede dankzij de media), is maandag nu weer een gewone werkdag.
Ruim een week ben ik, , van 16 tot en met 21 september leefde ik in een bubble, het was alleen maar de fiets, de fiets, mooi weer, schitterende uitzichten, en een perfect georganiseerd evenement,
Het zal september 2016 zijn dat ik besloot een (fiets) uitdaging te willen. Enige probleem: ik fietste nog niet zolang, en had geen idee wat er allemaal te doen was in de wereld van fiets reizen inclusief uitdaging. De ervaren renners van de vereniging hadden het echter allemaal over cyclo’s, en de foto’s die daarbij rondgingen zagen er mooi uit. Ik stelde dus maar eens de vraag of je als recreant onder de recreanten ook mee kon doen aan zo’n cyclo?
Net als met zoveel dingen geldt ook bij fietsen soms “het gras is altijd groener aan de overkant”. Als ik in een periode van sneeuw en ijs(el) veel in het bos rij, kan ik niet wachten tot ik het asfalt weer op mag, en als ik in de zomer veel op het asfalt rij, kan ik niet wachten totdat ik het bos en de zandpaden weer op en in mag. En aangezien je (buiten de vergunningsgebieden om), het bos altijd wel in mag, bedacht ik me laatst dat ik dat dan ook maar gewoon moest doen.
Alhoewel het KNMI ons volgende week nog een nazomer beloofd, kunnen we er eigenlijk niet omheen.De zomer nadert zijn of haar einde.Alles wijst erop.Nog steeds (of eigenlijk alweer) auto’s met skikoffers in de straat, maar nu zijn deze behoorlijk vies in plaats van blinkend gewassen, en winkels met diverse “back to school” aanbiedingen. (waarvan ik mij van sommige producten afvraag wat deze überhaupt met school te maken hebben, maar dat terzijde).
Dat fietsen wat ik doe, doe ik vooral voor de lol. Waarmee dat fietsen gelijk in de categorie hobby wordt geplaatst. Ik heb echter wel gemerkt dat ik het fietsen nog net iets leuker vind als er ook iets met een doel is. En waar dat doel vorig jaar the Ride was, is het dit jaar the Ride Dolomites.
Fietsers zijn net mensen. Iedereen heeft zijn of haar eigenaardigheden, en zijn of haar gebruiksaanwijzing, maar over het algemeen zijn het hele aardige mensen die elkaar graag willen helpen. Bij het verwisselen van een band, bij het uit de wind houden, of met het geven van advies.
Het is vakantietijd! De tijd waarin het hoogtepunt van de files niet meer op dinsdag- of vooral op donderdagochtend is, maar op zaterdag. En ze staan nét ergens anders. Niet op de ringweg Amsterdam, maar op de wegen richting Zandvoort. Niet op de A1 bij Barneveld, maar op de route du Soleil. Kortom, de tijd waarin veel mensen de auto vol pakken en vertrekken.
